De zoektocht naar een van de oudste huurders van Vincio Wonen brengt ons naar de Weijenbergstraat in Hoensbroek. Hoog boven het maaiveld woont daar – met een prachtig uitzicht over het heuvelland – Annie van Iersel. 100 jaar is ze nog lang niet en ze zal ook niet dé oudste huurder van Vincio Wonen zijn. Wel geniet ze van de prachtige leeftijd van 86 jaar. “Als persoon ben ik nooit echt veranderd of ouder geworden. Ook fysiek mag ik niet klagen. Ik voel mij fit.”
Annie werd in 1933 geboren in Maastricht als oudste in een gezin met acht kinderen; zes meisjes en twee jongens. Toen zij vier was verhuisde het gezin naar het Horstplein in Hoensbroek. In Maastricht was in die crisisjaren geen werk te vinden, in Hoensbroek kon haar vader aan de slag bij de Houthandel. Ook haar liefde, Cor, kwam zij tegen in Hoensbroek.
“Achteraf gezien zijn Cor en ik altijd erg honkvast geweest”, vertelt Annie “want we zijn nooit uit Hoensbroek weggegaan. Alleen na ons trouwen hebben we vanwege de woningnood even aan de Horizonstraat in Treebeek gewoond, maar dat was toen ook Hoensbroek. Daarna volgde een ruim huis in de stationsbuurt, waar onze twee zoons zijn opgegroeid. Vanaf het moment dat de jongste naar school ging, ben ik in de thuiszorg bij Humanitas gaan werken; zo heette Meander toen. Een werkende moeder was nieuw in die tijd, maar ik heb het met plezier gedaan. Al was het soms best pittig met een druk gezin met opgroeiende kinderen.”
“In 2002 zijn wij naar de Weijenberg verhuisd. Mijn broer woonde er al. De ruime flats en vooral ook de ruimte om de gebouwen heen spraken ons enorm aan. Cor en mijn broer zijn inmiddels overleden. Ik mis hen nog elke dag. Maar ja, dat hoort bij ouder worden. Gelukkig woont een van mijn zussen in hetzelfde flatgebouw en een andere zus komt vaak langs. Dan spelen we rummikub of een potje kaarten. Voor geld, hè. Als we dan genoeg bij elkaar hebben gewonnen gaan we samen een hapje eten bij Van der Valk of Pizzeria Salvatore aan de Akerstraat-Noord. Die spelmiddagen zijn supergezellig, de etentjes heerlijke uitjes. Ik zou ze voor geen goud willen missen.”
“Twee zoons en vier kleinkinderen heb ik. 63 en 56 zijn de jongens inmiddels. Ik moet eigenlijk lachen als ik die leeftijden uitspreek, want dan besef ik pas hoe snel het allemaal is gegaan. We hebben het goed met z’n allen. Een hechte band, dat vind ik belangrijk. Ook in het flatgebouw heb ik leuke contacten. Hier wordt veel georganiseerd. Elke week doe ik mee met de gym en rond de feestdagen is er altijd een leuk programma. Ik ga ook nog elke week kegelen in de Koffiepot. Dat clubje is heilig voor me en de wekelijkse beweging houdt me fit. Sommige vriendinnen van mij klagen wel eens dat zij zich zo eenzaam voelen. Ik ken dat gevoel gelukkig niet. Mijn motto is dat je jezelf moet geven aan de wereld, ook al moet je daarvoor soms een drempel over. Anders word je niet met plezier 100!”